Wiedza i doświadczenie przekazywane bezpośrednio przez drugiego człowieka to najcenniejszy sposób uczenia się. W tym celu jeździmy na wieś w okolice Łowicza, Opoczna, Rawy Mazowieckiej i spotykamy się z osobami, które dawniej zajmowały się tkactwem, przędzeniem, haftowaniem, farbowaniem, twórczością ludową. Rozmówcy Ci zaprzestali praktykować rękodzieło włókiennicze w latach 70-80. XX w. lub wcześniej, jednak w ich pamięci przetrwało wiele cennych informacji, m.in. o kolorach na wełniakach i kilimach, sposobach przygotowania przędzy do farbowania, o dawnych farbiarniach i relacjach między tkaczkami, a farbiarzami.
Nazwy kolorów wypowiadane w gwarze, sposoby ich zestawiania, zagadnienie mody to nie tylko dane etnograficzne, ale przede wszystkim sfera emocji, przeżyć, twórczości. Pozwala uświadomić sobie jak ważną rolę odgrywał strój w identyfikacji regionalnej i osobistym poczuciu piękna. W czasie dzisiejszych badań mamy do czynienia ze starszymi osobami i spłowiałymi. Możemy więc sobie tylko wyobrazić i usłyszeć z emocjonalnych relacji jak nasycony i barwny był świat kultury ludowej w jej rozkwicie (od lat 70. XIX do 70. XX w.).
